مدیر عالی بودن باعث نمی شود فرد به یک رهبر قدرتمند تبدیل شود. بیشتر افراد واژه های مدیریت و رهبری را به جای هم مورد استفاده قرار می دهند. با اینحال این دو واژه تفاوت هایی با هم دارند.

دانستن تفاوت بین رهبری و مدیریت به شما کمک می کند نقش خود را در یک سازمان به خوبی درک کنید.

با تعیین تفاوت های موجود، می توانید توانایی های خود را قوی تر کنید و به بیشترین پتانسیل کاری خود دست یابید. اینکه بدانید چه چیزی حوزه مدیریت و رهبری را از هم متمایز می کند به شما کمک می کند به بهترین تعادل در این حوزه برسید.

در این مقاله سعی می کنیم شباهت ها و تفاوت های بین رهبری و مدیریت را با هم کاوش کنیم و ببینیم کدام یک از آن می توانند بهتر عمل کنند.

قدرت رهبر از توانایی او برای متمایز کردن خود از دیگران و ترغیب آن ها برای پشتیبانی و حمایت نشئت می گیرد. این افراد از توانایی و تاثیر خود برای به چالش کشیدن هنجارها و هدایت ابداعات و نوآوری ها استفاده می کنند. رهبران در برخی از موارد قوانین را بر اساس نیازهای خود تغییر می دهند.

پیتر داکر در این باره چنین می گوید:

تنها تعریف رهبری، فردی است که برای خود دنبال کنندگانی دارند. برای رسیدن به این دنبال کنندگان، فرد نیاز به تاثیرگذاری دارد اما نباید حس یکپارچگی را نادیده گرفت.

مدیران اطمینان حاصل می کنند که کارمندانشان استانداردهای موجود را درک کرده اند و به سیاست های موجود پایبند هستند.

این ها مطمئن می شوند که هدف رهبرانشان به درستی برآورده می شود. این افراد توانمند هستند.

تفاوت های مدیریت با رهبری چیست؟

تمرکز بر روی اهداف در برابر تمرکز بر روی وظایف:

رهبران معمولا به سمت اهداف و بینش های سازمان تمایل و گرایش دارند. آن ها به دنبال تصاویر بزرگ تر هستند و سعی می کنند برای واقعی کردن بینش های خود، به روش های جدیدی دست پیدا کنند.

رهبران مسائل جدید را امتحان می کنند و همیشه ایده های خود را به ماموریت شرکت پیوند می دهند.

در این میان، مدیران به دنبال انجام وظایف هستند. با اینکه این افراد به بینش شرکت پایبندند اما شغل آن ها پایبندی به سیاست هاست. مدیران ایده های بزرگ را برای رهبران سازمان خود اجرا می کنند.

فروش در برابر گفتن:

از آنجایی که رهبران همیشه به دنبال ابداعات و نوآوری های جدید هستند، باید دیگران را متقاعد کنند که ایده هایشان ارزشمند است.

به خاطر داشته باشید که آن ها اتوریتی و اعتبار خود را با تشویق دیگران برای قرار گرفتن در مسیر فکری شان، به دست می آورند.

از سوی دیگر، مدیران ایده های خود را به فروش نمی رسانند زیرا نقش آن ها به دست آوردن و اجرای سیاست هاست. کارمندان نیز همان کاری را انجام می دهند که مدیرانشان دستور داده اند.

خطرپذیری در برابر کاهش خطرات:

هر زمانی که ایده جدیدی امتحان می شود، ممکن است خطراتی نیز وجود داشته باشد. رهبران خطرپذیر هستند زیرا اغلب به دنبال ایجاد تغییر می گردند. با اینحال، مدیران تلاش می کنند تا جایی که از دستشان بر می اید، خطرات موجود را کاهش دهند.

آن ها اطمینان حاصل می کنند که کارمندانشان چیزی که تعریف شده است را به درستی انجام می دهند. زمانی که مشکلی پدید می آید، مدیران مشکلات را به رهبران ارجاع می دهند تا سیاست های درستی را اتخاذ کنند.

تشویق در برابر دستور:

خط بین مدیریت و رهبری در این بخش بسیار تیره و تار است و به این بستگی دارد که رویکرد مدیران در برابر وظایفشان چه چیزی باشد.

رهبران اغلب کارمندان خود را تشویق می کنند به خوبی فکر کنند و تصویر بزرگی از اینده داشته باشند. با اینحال، مدیران معمولا دستورالعمل های واضحی درباره جوانب مختلف حوزه کاری خود دارند.

آن ها نیز می توانند کارمندان خود را تشویق کنند اما شغل اصلی شان بیان دستورات است.

بر خلاف جریان آب حرکت کردن در برابر حرکت با جریان موجود:

رهبران نیاز به چالش دارند. آن ها مسائل جدید را امتحان می کنند تا ببینند روش های جدید در حل مشکلات موثر هستند یا خیر.

این افرد تلاش می کنند سیاست های سازمان را با بینش سازمان همتراز سازند. با اینحال مدیران سعی می کنند خود را در این مسیر حفظ کنند. آن ها تلاش می کنند از مجموعه دستورات تبعیت کنند.

انگیزه در برابر تایید:

زمانی که موضوع جدیدی را امتحان می کنید، خطر شکستتان نیز افزایش پیدا می کند. رهبران باید همیشه پرانگیزه باشند و در حفظ انگیزه دیگران نیز عالی عمل کنند.

آن ها همه چیز را به بینش سازمان ربط می دهند. زمانی که شرکتی بینش قوی دارد، رهبر می تواند از آن برای تحریک کارمندان خود استفاده کند. زمانی که فردی را مدیریت می کنید، هدف اصلی شما تایید درست انجام شدن کارهاست.

شکستن قوانین در برابر تبعیت از قوانین:

رهبران باید عکس العمل سریعی در برابر شرایط داشته باشند و در برخی از شرایط، قوانین موجود را نقض کنند. قوانین اغلب سخت هستند و اجازه ایجاد نوآوری را نمی دهند.

زمانی که شرکت یا سازمان با مشکلی مواجه می شود، رهبر سازمان ممکن است کلا قوانین را نادیده بگیرد. اگر مدیری بخواهد شغل خود را به درستی حفظ کند باید به استراتژی های تعیین شده توسط رهبران پایبند باشد.

ایجاد اعتماد در برابر کنترل:

زمانی که فردی شما را وارد یک مسیر ناشناخته می کند باید به او اعتماد داشته باشید تا بتوانید از حرف هایش تبعیت کنید. یک رهبر قوی در ایجاد اعتماد عالی عمل می کند.

اتوریتی و اعتبار یک مدیر از توانایی او برای کنترل افراد نشئت می گیرد. مدیران برای انجام دادن درست کارها به کنترل نیاز دارند.

پرورش ایده ها در برابر اختصاص وظایف:

رهبران همیشه به دنبال بهبود شرایط جدید هستند و به کمک مسائل جدید به دنبال این بهبودها می روند. آن ها ایده های جدید و تفکر آزادانه را پرورش می دهند زیرا از اهدافشان حمایت می کند.

آن ها به خوبی می دانند که اگر افراد بیشتری از ایده هایشان حمایت کنند، قدرت جمعی می تواند آن ها را به سمت ابداعات جدید هدایت کند.

با اینحال مدیران نمی توانند تفکر ازادانه را حمایت کنند زیرا قادر به تکمیل انتطارات شرکت نیستند. این افراد تنها به کارمندان خود می گویند چه کاری باید انجام دهند.

همانطور که متوجه شدید، تفاوت های زیادی بین مدیریت و رهبری وجود دارد اما این دو مکمل هم هستند. رهبران خطر پذیر، ابداع کننده و تغییر دهنده شرایط موجود هستند.

از سوی دیگر، مدیران به ایجاد روند در شرکت کمک می کنند. این موضوع بدین معنی نیست که یکی از این نقش ها بهتر از دیگری است. شرکت ها به مدیران و رهبران نیاز دارند تا به راحتی اجرا شوند.

فقدان مدیریت، سازمان را در معرض خطر شکست قرار می دهد و اهداف را برآورده نمی کند.

فقدان رهبری باعث ایجاد یک فضای کار نا امید می شود.

زمانی که صحبت از اتوریتی و قدرت به میان می اید رهبران و مدیران ممکن است در دو سمت مخالف یک طیف باشند اما آنها در همان تیم هستند.