ایزو امنیت اجتماعی، مدیریت اضطرار

آشنایی با  استاندارد ایزو امنیت اجتماعی- مدیریت اضطرار
استاندارد ایزو امنیت اجتماعی- مدیریت اضطرار  با نام ISO 22322 نیز شناخته می¬شود. استاندارد ایزو امنیت اجتماعی-مدیریت اضطرار  که پیش نویس آن در انجمن های مربوطه و  توسط موسسه آگاهي¬رساني، پشتيباني و امداد (آپا) در داشنگاه تربیت مدرس تهران بر اساس استاندارد ملی ایران به شیوه مشخص شده در مورد الف، بند، استاندارد ملی شماره پنج تهیه و تدوین شده و در 188 اجلاس کمسیون ملی استاندارد مدیریت کیفیت در سال 1395 هجری  شمسی تصویب شد.  این استاندارد در بهمن ماه سال 1371 هجری – شمسی  سازمان ملی استاندارد ایران به عنوان تنها  منبع رسمی کشور  طبق بند ماده 3  قانون اصلاح قوانین و مقررات موسسه استاندارد و تحقیقات صنعتی ایران، وظیفه تهیه و گردآوری  انتشار استانداردهای ملی ایران را به عهده دارد. 
تهیه و گردآوری استاندارد در تمامی حوزه¬های مختلف در انجمنهای فنی مرکب از متخصصان سازمان، صاحب نظران مراکز علمی – پژوهشی، صاحبان  بنگاه تولیدی و اقتصادی مرتبط انجام می شود، و تلاشی همسو با مصالح ملی با توجه به شرایط تکنولوژی، تولید و کسب و کار دارد که از همکاری آگاهانه و عادلانه صاحبان ذینفع، که شامل صادرکنندگان و  واردکنندگان، تولیدکنندگان،  نهادها و سازمانهای دولتی و غیر دولتی  بدست می آید.  

دامنه و هدف استاندارد ایزو امنیت اجتماعی- مدیریت اضطرار 
هدف از تهیه و گردآوری از  استاندارد ایزو امنیت اجتماعی- مدیریت اضطرار، تعیین راهنمایی برای گسترش، مدیریت و اجرای هشدار عمومی قبل از حوادث، در حین حوادث و بعد از حوادث است. 
اين استاندارد بين المللي براي هر سازماني که مسئول هشدار عمومي است، قابل کاربرد است . اين اسـتاندارد در تمام سطوح ، از محلي تا بين المللي قابل کاربرد است.  
قبل از طراحی و اجرای سیستم های هشدار عمومی، خطرها و عواقب ناشی از این خطرات بالقوه  بررسی می شود، این پروسه بررسی جزء این استاندارد بین المللی نمی باشد.
 
سیستم هشدار عمومی
سازمان باید سیستم را بر پایه  تدبیر و خط مشی  هشدار عمومی ، ایجاد کند و به طور مستمر بهبود  دهد. سازمانها می توانند خطرات فی نفسه  که میتوانند در یک زمینه تعریف کنند را به همراه سطح خطر بالقوه موجود برای هر یک را نیز ارزیابی کنند. نتیجه حاصل از این بررسی ها باید  نوع هشدار عمومی که احتمالا نیاز هست را تعیین کند و برای ارجاع در آینده گردآوری می¬شود. سيستم هشدار عمومي که توسـط سـازمان توسعه یافته است به صورت زیر می باشد: 
الف –  پیروی کردن از موارد قانونی و سایر قوانین اجباری مربوطه.
ب – ارائه  قلمرویی برای تاسیس و بازبینی اهداف هشدار عمومي.
پ – از قبل برنامه ریزی شده باشد. 
 ت – منسجم ،قابل اجرا و نگهداري باشد؛ 
ث –   منابع انسانی و فنی برای  برنامه ریزی، عملیاتی کردن ، نگهداری  و توسعه  سیستم هشدار عمومی را داشته باشد. 
اطلاع رسانی به تمام افراد شاغل در سازمان و یا افرادی که از طرف سازمان هستند. 
چ – ارائه آموزشهای مناسب به پاسخ دهندگان.
ح –  در دسترس عموم مردم باشد  همچنین اطلاع رسانی به افرادی که در معرض ریسک قرار دارند.
 خ –داشتن مشاوره مناسب با  نمایندگان و یا نهادهایی که مرتبط هستند با منافع عمومی. 
د- متعهد بودن نسبت به بهبود مستمر
این موارد  تمامی شبکه های کمک رسانی ، خیریه ها، نمایندگان سیاسی ، انجمن کسب و کار و …. را شامل می شود. 
طراحی چارچوب 
سازمانها باید قلمرویی را بر پایه دو اقدام زیر طراحی نمایند: 
  بررسی خطر و پخش هشدار- مسئولیت داشتن به منظور صدور هشدار عمومی برای  واگذاری به افراد ذینفعی که شامل صاحب نظران فردی،  گروهی از کارشناسان  یا سازمانها در بخش خصوصی و یا دولتی  در سطح محلی تا سطح بین المللی هستند. 

آن هـايي کـه در هـر دو اقـدام  مشارکت ميکنند بايستي : 
الف – با قابليت ها و ظرفيت هاي سيستم هشدار عمـومي آشـنا باشـند تـا هشـدارهايي مـرتبط ، دقيـق ، قابـل اطمينان و به موقع منتشر کنند؛ 
الف) آشنا بودن با شایستگی ها و ظرفیتهای هشدار عمومی،  تا از این طریق بتوانند هشدارهایی که دقیق ، قابل اعتماد و مرتبط هست در زمان مناسب منتشر کند. 
ب)  داشتن تلاشی مستمر برای افزایش و بالا بردن آگاهی عمومی، و مشخص کردن اقدامات ایمنی در وضعیت هشدار.